William Boyd. Ordinary Thunderstorms. London: Harper Perennial, 2011 (2009).

De thriller is niet echt mijn genre. Door het opvoeren van de spanning word ik van de weeromstuit almaar afstandelijker, zie steeds meer de schrijver achter zijn computer zitten spelen met mijn onwetendheid als lezer.

Waarom heb ik het dan toch gelezen? Omdat ik me herinnerde dat ik van Boyd weleens eerder boeken gelezen had, die me amuseerden – al herinnerde ik me niet dat ik in 2005 schreef dat 'ik niet snel weer een boek van Boyd' ging lezen. Nu ja, echt snél is acht jaar na dato ook weer niet.

Ik wist nog wel dat in die boeken van Boyd iemand die alles voor elkaar dacht te hebben altijd binnen korte tijd alles verliest. Dat gebeurt nu ook weer: aan het begin komt een jonge klimatoloog, na een scheiding teruggekeerd uit Amerika naar Londen, door een ongelukkig toeval terecht in het huis van een farmacoloog die net vermoord blijkt te zijn. Hij doet daar een paar stomme dingen waardoor de verdenking over die moord alleen maar op hem kan vallen. Hij duikt daarom onder voor de politie, in de onderkant van de Londense samenleving van daklozen, prostituées, bedelaars. En ondertussen zit er een soort beroepsmoordenaar achter hem aan, ingehuurd door het farmaceutische bedrijf.

Ik weet eigenlijk niet of het een echte thriller is. De spanning wordt niet echt opgevoerd. Dat van die moordenaar is bijvoorbeeld wel een feit, maar je hebt niet het idee dat die man ooit echt te dicht in de buurt komt. Adrian Kindred bevindt zich eigenlijk nadat hij uit de kamer met de vermoorde man is vooral een boek lang in een nogal ongemakkelijke situatie.

De schrijver speelt daar een beetje mee, en met het idee dat iemand voor iemand soms voor iemand anders wordt aangezien dan hij werkelijk is. Zo treedt Adrian toe tot een kerk die John Christ heet, omdat de aanhangers denken dat Johannes de échte heiland was, en Jezus alleen maar iemand die zich voor hem had opgeofferd, zodat Johannes kon ontsnappen naar Patmos om daar zijn boek van openbaringen te schrijven. Mindere schrijvers hadden aan zo'n mooi idee een groot deel van het boek opgehangen, voor Boyd speelt het maar zo'n beetje tussen neus en lippen door een rol.

Ik heb me daarom best geamuseerd met Ordinary Thunderstorms. Over 8 jaar misschien weer eens een Boyd.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Paul Celan. Verzamelde gedichten. Amsterdam: Meulenhoff, 2003.

Walt Whitman. Leaves of Grass. Grasbladen. Amsterdam: Em. Querido, 2005 (1855).

Raoul de Jong. Jaguarman. Mijn vader, zijn vader en andere Surinaamse helden. Amsterdam: De Bezige Bij, 2020.