Arnon Grunberg: Voetnoot. Eerste verzameling. Amsterdam: Nijgh & Van Ditmar, 2012.

Ik moet misschien mijn aankoopbeleid eens herzien. Ik weet allang dat ik veel meer van Grunberg de fictieschrijver houd dan van Grunberg de denker en de commentator. Zijn verhalen zijn duister en maken je een beetje bang, zijn gedachten zijn vaak wat dun. Ook in deze 'eerste' bundeling van zijn dagelijkse column in de Volkskrant staat weinig dat ik niet al wist of ergens anders gelezen had. Erger nog: met de meeste beweringen van Grunberg ben ik het wel min of meer eens, hij haalt uit naar voor de hand liggende slachtoffers als minister-president Rutte of de koopman-intellectueel F. Bolkestein. Daar gaan mijn oren niet van flapperen.

Toch valt niet uit te sluiten dat ik een volgende editie toch ook weer op mijn iPad download. Omdat het prettige lectuur tussendoor is, zoals het voor de schrijver vast prettig is om tussendoor te schrijven. Omdat de almaar lava spuwende vulkaan die Grunberg is een adembenemend fenomeen is om als tijdgenoot te aanschouwen — als je een dag denkt dat je veel gedaan hebt, hoef je alleen maar even te bedenken wat Arnon Grunberg die dag moet hebben gedaan om weer welgemoed verder te kunnen gaan. Omdat er af en toe toch ook een pareltje voorbij komt:

Kijk, de enige twee echte westerse waarden zijn de euro en de dollar.

Ook dat is weer een gedachte die niet tot duizelingwekkend nieuw inzicht leidt. Maar het is wel even pregnant gezeg.

Reacties

Ionica zei…
Mij viel op dat ik de voetnoten in deze verzameling bij elkaar veel beter vond dan ik verwachtte op basis van de losse stukjes in de krant. Die vind ik meestal maar zozo. Maar zo alles bij elkaar vond ik er toch wel veel goede zinnen tussen zitten.


Wat bedoelde je trouwens met &mdas?
woordenaar zei…
Ik lees liever Grunberg de denker en commentator dan Grunberg de fictieschrijver. Door zijn laatste romans kwam ik niet heen, van deze voetnoten heb ik genoten. En misschien is dat wel typisch Grunberg: het vermogen goeie zinnen te schrijven.

Populaire posts van deze blog

Paul Celan. Verzamelde gedichten. Amsterdam: Meulenhoff, 2003.

Walt Whitman. Leaves of Grass. Grasbladen. Amsterdam: Em. Querido, 2005 (1855).

Raoul de Jong. Jaguarman. Mijn vader, zijn vader en andere Surinaamse helden. Amsterdam: De Bezige Bij, 2020.