Samuel Beckett. Molloy. New York: Grove Press, 1980 (1955).
Samuels Beckett was volgens de literatuurhistorici de laatste modernist. Molloy is de eerste van drie romans die hij in de jaren vijftig schreef en die samen met enkele toneelstukken als Wachten op Godot de basis legden voor zijn roem.
De samenvatting die ik hierboven geef, klinkt vast heel afschrikwekkend, net als de mededeling over het modernisme. Toch is Molloy helemaal niet onleesbaar, zolang je het maar niet probeert te begrijpen. Ik lees dat er onderzoekers zijn die hebben beweerd dat Molloy en Moran dezelfde persoon zijn, of dat de een de opdrachtgever is van de ander. Die analyses wil ik wel eens lezen, maar op voorhand lijken ze me op de verkeerde weg.
Ik heb Molloy vooral over me heen laten komen, met alle paralellen, vreemde wendingen en verwarrende mededelingen. En dan valt er ook te lachen, bijvoorbeeld over Molloy die kiezels verzamelt om op te zuigen en een ingenieus systeem bedenkt om die kiezels zon zijn zakken op te bergen dat hij de kans dat hij vlak na elkaar op dezelfde kiezel zuigt, minimaliseert. Ook deze samenvatting klinkt misschien weer afschrikwekkend, maar geloof me: dat komt doordat je Molloy niet moet samenvatten.
Reacties