David Lodge. Deaf Sentence. London: Harvill Secker, 2008.

Doof zijn is bijna dood zijn. Dat vindt in ieder geval Desmond Bates, een vervroegd gepensioneerde professor aan een universiteit in het noorden van Engeland: het soort personage dat de wereld van David Lodge bewoont. Bates is zelf een beetje doof, net als zijn vader. Die vader is aan het eind van het boek trouwens ook dood, terwijl een studente van Bates een zelfmoord-e-mail heeft rondgestuurd, waarschijnlijk overigens ten onrechte. Die studente, een Amerikaanse die niet helemaal goed snik is over anders juist een briljante oplichtster, had trouwens de ambitie een proefschrift te schrijven over de taal van briefjes die zelfmoordenaars achterlaten.

Het is allemaal een beetje te veel. Er wordt enorm veel overhoop gehaald in dit boek — Bates doet op een bepaald moment zelfs Auschwitz aan, als hij een lezingenrondreis maakt in Polen. De ernst van dat bezoek detoneert behoorlijk met de nogal curieuze cast.

Het is net of Lodge de meestal nogal cartooneske figuren van zijn academic novels wat meer reliëf heeft willen geven door ze eens in een serieuzer verhaal te plaatsen; een verhaal dat in sommige opzichten -- de doofheid -- vermoedelijk dicht tegen hem aan ligt. Dat levert naar mijn gevoel nogal een onevenwichtig boek op.

Het mooist zijn overigens die beschrijvingen van de steeds verder vorderende doofheid, het gehannes met het gehoorapparaat, en de ongewilde sociale gevolgen van het gebruik van zo'n apparaat. Verveeld heb ik me ook beslist niet, met Deaf sentence, maar een verpletterende indruk laat het ook niet na.