J.J. Voskuil. Het Bureau. Hoorspelversie: http://www.hoorspelhetbureau.nl/

Voor ik op het Meertens Instituut ging werken had ik een deel van Het Bureau gelezen. Dat vond ik wel aardig, maar nu ook weer niet zo interessant dat ik ging verlangen naar de overige delen. Toen ik eenmaal zelf op het instituut ging werken, moest ik wel, en toen heb ik in een paar weken tijd alle overige delen achter elkaar gelezen.

Naar het hoorspel moest ik natuurlijk ook luisteren, en daar heb ik helemaal in het begin ook al over geschreven.

Het hoorspel is nu afgelopen, en ik het Het Bureau dus in zekere zin twee keer gelezen. Ik ben er van overtuigd dat alleen de laatste delen van het boek nooit een succes zouden zijn geweest: ze zijn eerst erg langdradig, met eindeloze verslagen van allerlei vergaderingen over ditjes en datjes en slaan daarna om in pure rancune, op een heel doorzichtige manier verpakt: naarmate het boek vordert beginnen steeds meer min of meer als sympathiek voorgestelde personages Maarten Koning uitvoerig te prijzen, en na zijn pensioen wordt hem herhaaldelijk verteld hoe geweldig hij was. Tegelijkertijd wordt de lezer geacht te begrijpen dat hem onuitsprekelijk onrecht is aangedaan omdat hij niet is uitgenodigd bij het afscheid van een medewerker terwijl hij wel in het gebouw was. Een kleinzerig, zelfingenomen mannetje, die Maarten Koning, dat is de indruk die je overhoudt.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Paul Celan. Verzamelde gedichten. Amsterdam: Meulenhoff, 2003.

Walt Whitman. Leaves of Grass. Grasbladen. Amsterdam: Em. Querido, 2005 (1855).

Raoul de Jong. Jaguarman. Mijn vader, zijn vader en andere Surinaamse helden. Amsterdam: De Bezige Bij, 2020.