{P} Andrey Kurkov. Death and the Penguin. The Harvill Press, London, 2001.

"First, a stone landed a metre from Viktor’s foot" is de doodgewone eerste zin van dit boek, waarin ook verder een heleboel doodgewone zinnen staan maar dat het leukste is dat ik de afgelopen tijd heb gelezen. Dat ik ook vast nog eens wil overlezen. Het heeft het soort humor dat ik op de een of andere manier associeer met Oost-Europa: humor met de moed der wanhoop.

Het is ook zo verleidelijk het verhaal na te vertellen, dat laat al zien dat het zich loszingt van de droge stijl: een schrijver komt nooit tot het schrijven van een complete roman, hij laat het meestal maar bij verhaaltjes die zo kort zijn dat ze nooit veel geld opbrengen. Tot hij de opdracht krijgt van een krant om levensberichten te schrijven van nog levende mensen, zodat deze onmiddellijk na hun dood kunnen worden gepubliceerd. Ondertussen woont hij samen met pinguïn Misja, die hij heeft aangeschaft toen zijn vriendin bij hem weggelopen was en de dierentuin geen geld meer had om de dieren te onderhouden...

Het boek begint vooral zo, grappig, en wordt gaandeweg eerder spannend en je denkt: precies zo moet een boek zijn, eerst grappig en gaandeweg eerder spannend. Hoera.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Paul Celan. Verzamelde gedichten. Amsterdam: Meulenhoff, 2003.

Walt Whitman. Leaves of Grass. Grasbladen. Amsterdam: Em. Querido, 2005 (1855).

Raoul de Jong. Jaguarman. Mijn vader, zijn vader en andere Surinaamse helden. Amsterdam: De Bezige Bij, 2020.